Jose Spruyt verzorgde op Autminds 2015 een workshop over Werken met autisme. Ze schreef een verslag over deze dag.

Autminds 19 september 2015

In alle vroegte stap ik de deur uit. Iets minder vroeg, maar nog steeds best vroeg, stap ik de trein uit en Oosterbeek in. Mijn geheime tactiek is om te kijken wie er uitziet of zij/hij naar Autminds gaat en die volg ik. Ik kom binnen, iemand wijst me de weg, vinkt mijn naam aan op een lijst, geeft me een badge en een overzicht van de workshops waar ik me op hebt ingeschreven. Ik loop verder, er staat koffie klaar, en thee, met koekjes. En dan beginnen de workshops. Vijftien in totaal, in vijf rondes van een uur, een vol programma.

De eerste workshop die ik volg is van Melanie, waarin we het spel ‘een steekje los’ spelen. We worden in twee groepen verdeeld. Het spel gaat om uitwisseling van gedachten, ervaringen en meningen.  De openheid onder de deelnemers is verfrissend. Er zijn veel mensen met autisme. Natuurlijk. Wat we soms wel eens vergeten, is hoe anders we zijn, ook onderling.

De tweede workshop die ik volg is van een heel ander kaliber. Hannah is wetenschapper en bezig met een onderzoek naar beeldvorming/metaforen over autisme in de film. Dit is de workshop die mij na vandaag nog weken bezig gaat houden. Iedereen die ik later spreek, krijgt iets te horen over de beperkende beeldvorming die ontstaan is door gangbare door niet-autisten bedachte metaforen over autisten. Er is nu een nood aan nieuwe metaforen, niet ter vervanging, maar ter aanvulling. Metaforen die uitgaan van Anders-Zijn, van in de wereld staan, van diversiteit en inclusiviteit.

Dan is het tijd voor een workshop die is uitgevallen, de workshop over kunst. De organisatie weet van een vrijwilligster dat ze kunstenaar is. En hoewel ze nooit eerder een lezing heeft gegeven, en het doodeng vindt, is ze daar gaan staan, voor een zaal met dertig mensen. En ze heeft laten zien wat ze maakt. Vanuit details, analoog aan minimal music, met een structuur die ontstaat bij het uitvoeren van reeksen en losse handelingen. Over kleurgebruik, of juist niet. En over hoeveel meer we zijn dan autisme, als kunstenaar, als zus, als mens. Een mooie boodschap die past binnen het thema van dit jaar, over diversiteit en uniformiteit.

In de vierde ronde ben ik zelf aan de beurt om een workshop te geven. Spannend, de presentatie heb ik door laten kijken door twee mensen, waarvan een deskundig is op de inhoud en de ander zeer ervaren is met de vorm van workshops. Ja, de informatiedichtheid is extreem hoog. Ik kijk het publiek rond, kan dit wel? En ik besluit dat het kan. Binnen vijftig minuten schieten we in vogelvlucht door alle mogelijkheden om van een willekeurige baan onze eigen autismebaan te maken.

Na afloop ben ik op, leeg. En meld ik me bij de workshop ‘Autismebeelden’ van Diederik, de laatste ronde. Het idee is om nieuwe beelden te maken rondom autisme, in de vorm van een tekening, afbeelding in combinatie met een tekst. Na drie kwartier overleggen, ideeen uitwisselen, tekenen en schrijven wisselen we uit wat we gemaakt hebben. En daar zitten een paar leuke en veelbelovende beelden tussen. Diederik heeft een webadres gereserveerd, waar we later onze werken op mogen zetten.

En zo eindigt een overvolle en rijke dag. Een dag in het teken van autisme. Ik loop terug naar de trein, alleen. En kom op het station bekenden tegen. Logisch, we hebben de hele dag samen doorgebracht. Nog vol van alles kom ik thuis aan. Overprikkeld, zonder echt overprikkeld te zijn. Gewoon moe. En voldaan.